อ่านละคร ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 7
ส่วนคุณชาย ขับรถพาห่านไปจอดริมแม่น้ำ แล้วชวนชมวิวแม่น้ำตอนกลางคืนบอกว่าสวยมาก“ผมเคยฝันว่าถ้าผมมีคนรัก ผมจะชวนเธอมานั่งดูแม่น้ำด้วยกัน ตอนนี้ฝันของผมเป็นจริงแล้ว...” คุณชายจับแขนห่านสองข้างหันหน้ามา “ผมรักคุณฮันนี่มากนะครับ แค่ผมคิดว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นที่จะทำให้
ผมต้องเสียคุณไป ผมก็เจ็บแล้ว...ผมมีเพื่อนหลายคนที่ผิดหวังในความรัก เพราะเขามีความลับต่อกัน...ผมไม่อยากให้คู่ของเราเป็นแบบนั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ขอให้พูดกันตรงๆ อย่าโกหก...คุณฮันนี่รับปากผมได้ไหม...”
“ไม่โกหก...ค่ะ”
คุณชายดีใจมากดึงห่านเข้าไปกอด นาทีนี้ ห่านใจไม่อยู่กับตัว มีแต่ความกังวลจนไม่รับรู้อะไรในอ้อมกอดนั้นเลย
กลับถึงบ้าน...ห่านนอนไม่หลับ สมองและสองหูแว่ววนเวียนอยู่กับคำพูดของคุณชายที่ริมแม่น้ำ นอนถอนใจเฮือกๆ
“เวรแล้วไอ้ห่าน...ถ้าคุณชายรู้ว่าแกโกหก เขาจะโกรธแกมากแค่ไหน!?”
ooooooo
รุ่งขึ้น...ที่ห้างฯคึกคักเป็นพิเศษ เมื่อพรเพ็ญถือโทรโข่งประกาศกับพนักงานในห้างฯ
“วันนี้เป็นวันแรกของมิดไนท์เซลส์ ขอให้ทุกคนตั้งใจทำงาน บริการลูกค้าด้วยความขยันขันแข็ง ยิ้มแย้มแจ่มใส ดูแลลูกค้าประหนึ่งเป็นคนในครอบครัวของเรา ทุกคนพูดพร้อมกัน”
พนักงานพูดพร้อมกัน “ดูแลลูกค้าประหนึ่งเป็นคนในครอบครัวของเรา” พรเพ็ญยังไม่พอใจสั่งให้พูดใหม่ดังๆ เมื่อพนักงานพูดพร้อมกันอีกครั้งจึงพอใจสั่งสลายการชุมนุมแยกย้ายกันไปปฏิบัติหน้าที่
“บื้อ...” ห่านเรียกเบาๆ “ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย” แล้วเดินนำไป บื้อเดินตามงงๆ
แอปเปิ้ลมองทั้งสองบอกปีโป้ว่าท่าทางลับๆล่อๆ น่าสงสัย บอกให้ปีโป้ไปก่อน แล้วสะกดรอยห่านกับบื้อไป
ห่านพาบื้อไปยังมุมที่ค่อนข้างลับตา เล่าเรื่องที่คุณชายพูดเมื่อคืนนี้ให้ฟัง เห็นบื้อนิ่ง อึ้ง ห่านถามว่าไม่พูดอะไรบ้างรึ
“ฉันเคยบอกเธอไปแล้วว่าให้เธอหยุด แต่เธอยืนยันว่าไม่ แล้วเธอจะให้ฉันพูดอะไรอีก”
“ก็...พูดอะไรก็ได้ให้ฉันรู้สึกดีขึ้น” ห่านเริ่มฮึดฮัดขัดใจ บื้อมองหน้าถอนใจยาวบอกเธอว่า...
“ยังไงก็ไม่มีวันรู้สึกดีขึ้น เพราะเธอรู้แก่ใจว่าสิ่งที่เธอทำมันผิด เธอกำลังโกหกคุณชาย และนั่นเป็นสิ่งที่คุณชายไม่ชอบ” พูดแล้วเห็นห่านเงียบ บื้อพูดต่อ “ถ้าเธอสารภาพความจริง คุณชายอาจจะโกรธจนไม่มองหน้าเธออีก แต่ถ้าเธอยังโกหกต่อไป เธอก็คงจะมีแค่ความสุขลมๆแล้งๆบนความหวาดระแวงไปตลอด จนกว่าความลับจะแตก และเมื่อถึงวันนั้น...”
บื้อหยุดแค่นั้น ห่านพูดอย่างคิดไม่ตกว่า
“นายอาจจะมองว่าฉันโง่ที่ตักตวงความสุขของวันนี้โดยที่ไม่คำนึงถึงผลของวันข้างหน้า แต่ฉันยอมโง่ เพราะถ้าฉันไม่ยอมคว้าความสุขในวันนี้ไว้ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสมีความสุขแบบนี้อีกเมื่อไหร่”
“แล้วไอ้ความสุขที่เธอว่าน่ะ มันคือความสุขในแบบที่เธอต้องการแน่เหรอห่าน?”
ห่านอึ้งไปเพราะตัวเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน ขณะนั้นเอง บื้อเหลือบเห็นแอปเปิ้ลยืนหันรีหันขวางเพราะตามมาแล้วไม่เห็นห่านกับบื้อ บื้อรีบเอามือปิดปากห่านกระซิบ “ฉันเป็นแอปเปิ้ล!”
บื้อดันตัวห่านเข้าติดกำแพงแล้วยื่นหน้าเข้าไป ห่านตกใจถามว่าจะทำอะไร บื้อทำปากบอกให้อยู่เฉยๆ พอดีแอปเปิ้ลเห็นหลังบื้อกำลังก้มเข้าหาห่านก็ตกใจรีบหลบแอบดู นึกว่าบื้อกำลังจูบห่าน ถึงกับกำมือแน่นกัดฟันพึมพำ
“น่าเกลียด! บัดสีที่สุด! กลางวันแสกๆ!! ทนดูไม่ได้แล้ว” พูดแล้วสะบัดพรืดจ้ำอ้าวกลับไป
พอแอปเปิ้ลไปแล้ว บื้อถอยออกมา ต่างมองหน้ากันไม่สนิทตา ห่านลืมเรื่องที่คุยกันไปเลย บอกบื้อว่าจะไปทำงานก่อนแล้วเดินอ้าวไปเลย บื้อมองตามถอนใจเฮือกใหญ่กับความตื่นเต้นที่ใจยังเต้นตึ้กตั้กๆ จนอกกระเพื่อมอยู่
ooooooo
ห่านกลับไปถึงเห็นลูกค้ากำลังลองรองเท้ากันเต็มร้านไปหมด ห่านรีบเข้าไปบริการลูกค้า หอบกล่องรองเท้าหลายกล่องมาให้ลูกค้าลอง
แอปเปิ้ลหมั่นไส้แกล้งเขี่ยกล่องรองเท้าไปขวางทาง ห่านไม่เห็นเดินสะดุดจนกล่องรองเท้าในมือร่วง รองเท้ากระเด็นเกลื่อน ห่านรู้ว่าถูกแกล้งแต่ไม่อยากมีเรื่องต่อหน้าลูกค้าจึงรีบก้มเก็บรองเท้า จู่ๆก็มีมือหนึ่งช่วยเก็บรองเท้ายื่นมาให้ตรงหน้า ห่านรับ เงยหน้าขอบคุณ พลันก็อุทาน
“คุณน้องนุช!!”
“ทำไมรู้จักชื่อฉันคะ” น้องนุชถาม ห่านอึกอักคิดไม่ทัน แล้วห่านก็เกือบช็อกเมื่อเห็นคุณชายเดินมาหาน้องนุชแล้วพากันเดินออกไป น้องนุชหันมองห่านอีกทีแต่ไม่เห็นแล้ว พอน้องนุชกับคุณชายเดินออกไป ห่านออกจากที่ซ่อนถอนใจเฮือก
“เกือบซวยแล้วมั้ยล่ะ”
น้องนุชยังติดใจที่พนักงานขายรองเท้ารู้จักตน คุณชายถามว่าพนักงานที่ใส่แว่นใช่ไหม คนนั้นเป็นแฟนของบื้อ อาจเป็นเพราะบื้อเอารูปถ่ายที่ไปเที่ยวให้ดูเลยจำได้ พอน้องนุชหายงง คุณชายเอามือขยี้หัวน้องนุชอย่างที่เคยทำ น้องนุชเลยจี้เอวคุณชายเอาคืนแล้ววิ่งหนี บังเอิญไปชนดาหลาเข้า น้องนุชรีบขอโทษ
“ขอโทษแล้วฉันหายเจ็บไหมล่ะ นี่ห้างสรรพสินค้านะยะ ไม่ใช่สนามเด็กเล่น โตแล้วยังจะทำตัวเป็นเด็กอีก” ดาหลาเหวี่ยงใส่ พอดีคุณชายวิ่งตามน้องนุชมา ดาหลาเปลี่ยนสีหน้าทันที หันไปทักอ้อนๆ “คุณชายขา...”
คุณชายเห็นบรรยากาศไม่ปกติถามว่าเกิดอะไรขึ้น น้องนุชบอกว่าตนชนดาหลา คุณชายหันบอกดาหลาว่านั่นเพื่อนตนเอง ดาหลาถามเหวอๆ “...เพื่อน...เอ่อ...เพื่อนคุณชายเหรอคะ”
“ครับ...เพื่อสนิท สนิทมาก เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ” พูดแล้วโอบน้องนุช “เป็นเพื่อนที่ผมรักมากที่สุดด้วย”
ดาหลารีบขอโทษบอกว่าตนไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนคุณชาย น้องนุชบอกว่าไม่เป็นไร แต่คุณชายไม่ยอมขัดขึ้นว่า
“แกไม่เป็นแต่ฉันเป็น” แล้วหันถามดาหลาหน้าตึง “ถ้าน้องนุชไม่ใช่เพื่อนผม คุณจะเอาเรื่องเขาใช่ไหม”
ดาหลาอึกอักพยายามจะหาข้อแก้ตัว คุณชายไม่สนใจ ไม่ต้องการคำตอบ หันไปโอบน้องนุชพาเดินออกไป
ดาหลากำมือจิกตามองตามอย่างโกรธแค้น พาลไปลงที่ห่าน...
“เพราะแกคนเดียวนังฮันนี่!! ฉันต้องกำจัดแกให้พ้นไปจากชีวิตคุณชายให้ได้ แกคอยดู!!!”
พากันเดินออกมานั่งที่ร้านกาแฟแล้ว คุณชายเล่าเรื่องดาหลาให้น้องนุชฟัง น้องนุชถามคุณชายอย่างไม่อยากเชื่อว่า
“ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่แม่แกจะให้แกแต่งงานด้วย?” คุณชายพยักหน้า น้องนุชยุว่า “อย่ายอมเชียวนะ”
“แกนี่สมกับเป็นเพื่อนรักฉันจริงๆ ฉันไม่มีทางยอม ต่อให้ฉันรักคุณแม่มากแค่ไหนก็ตาม”
“ฉันเห็นใจแกจริงๆ” น้องนุชเอ่ย คุณชายจับมือน้องนุชพูดอย่างซึ้งใจว่า
“มีแกให้กำลังใจอยู่ข้างๆ ฉันไม่มีวันท้อง่ายๆ”
น้องนุชกับคุณชายต่างยิ้มให้กำลังใจกัน...
บ่ายวันเดียวกันนี้เอง ห่านก็แทบช็อกอีกครั้งเมื่อน้องนุชมาที่แผนกรองเท้า เรียกห่านอย่างคุ้นเคย ห่านถามเหวอๆ ว่าทำไมรู้จักชื่อตน น้องนุชบอกว่า “ฉันรู้ทุกอย่างค่ะ”
“ทำไมคุณรู้” ห่านหน้าซีด พอน้องนุชบอกว่าคุณชายบอก ห่านตกใจผงะ “นี่คุณชายก็รู้เหรอคะ? หัวขาดแน่ๆ!”
“แต่คุณเป็นแฟนกับคุณบื้อ ไม่ทำให้หัวขาดหรอกค่ะ” แล้วน้องนุชก็เล่าว่า ตนถามคุณชายว่าห่านรู้จักชื่อตนได้อย่างไร คุณชายบอกว่าบื้อคงเอารูปของตนให้เธอดู ห่านถอนใจเหมือนรอดตาย ผสมโรงหน้าตาเฉยว่า...
“ใช่ค่ะใช่...บื้อเอารูปที่ไปเที่ยวสวิตฯมาให้ฉันดูค่ะ แล้วก็บอกว่าคุณเป็นเพื่อนคุณชายชื่อน้องนุช”
ooooooo
ที่แผนกขายชุดชั้นในชาย วันนี้สุรเดชพาเด็กๆ ของตนมาซื้อกางเกงในโปรโมชั่น บอกเด็กๆให้เลือกเอาได้ตามสบาย แล้วตัวเองก็ควงบื้อไปให้ช่วยเลือกให้
บื้อถูกควงไป ลืมมือถือทิ้งไว้บนชั้น
แผนกของแหม่มขายดีจนสินค้าหมดในเวลาอันรวดเร็ว พอว่างแหม่มก็ไปหาเจ๊มะพร้าว บอกว่าตนสงสัยว่าบื้อจะแอบชอบห่าน จีจี้แอบได้ยินก็แจ้นไปบอกแอปเปิ้ลต่อ
“จะแอบชอบได้ไง ก็เขาเป็นแฟนกัน” แอปเปิ้ลย้อนถามแล้วก็นึกขึ้นมาได้เอง จิกตาพึมพำไม่พอใจ “แสดงว่าบื้อโกหก!”
แอปเปิ้ลเดินลิ่วไปที่แผนกขายชุดชั้นในชาย สีหน้าเอาเรื่องสุดๆ กวาดตาไปทั่วก็ไม่เห็นบื้อ เลยลองโทร.หา
อึดใจหนึ่งเสียงมือถือบื้อดังขึ้น แอปเปิ้ลเดินไปตามเสียง เห็นมือถือของบื้อวางอยู่บนชั้น แอปเปิ้ลกดวางสาย หยิบมือถือของบื้อขึ้นมาดู จังหวะที่หยิบมือไปถูกบางปุ่ม ทำให้โชว์แฟ้มภาพบนหน้าจอ
แอปเปิ้ลชะงัก กดเปิดดู แล้วตัวเองก็แทบช็อกเพราะมีแต่รูปที่บื้อแอบถ่ายห่านตอนปลอมตัวเป็นฮันนี่ไปสวิตฯด้วยกัน แอปเปิ้ลตาวาว
“คุณฮันนี่!!! ทำไม??? หรือว่า...ความลับของนังห่านก็คือ...บื้อกับคุณฮันนี่เป็นแฟนกัน ส่วนนังห่านคือตัวหลอก!!”
ooooooo
อ่านละคร ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 8
แอปเปิ้ลมายืนจนเกือบติด คว้าแขนดาหลาบอกอย่างตื่นเต้นว่า
“มาทางนี้ค่ะ ฉันมีเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงที่ชื่อฮันนี่มาบอกคุณค่ะ” พลางพาไปที่มุมลับตา
ฟังแอปเปิ้ลแล้วดาหลาถาม “นี่หมายความว่า นังฮันนี่กำลังสวมเขาให้คุณชาย?!!”
“ใช่ค่ะ จากที่แอปเปิ้ลประมวลเหตุการณ์ แอปเปิ้ลคิดว่า นังฮันนี่เป็นพวกสิบแปดมงกุฎที่ต้องการปอกลอกคุณชายมาบำเรอแฟนของตัวเอง”
“แสดง ว่านายบื้ออะไรนี่ก็เป็นแมงดาน่ะสิ” ดาหลาแววตาเจ้าเล่ห์วางแผนว่า “เราต้องจับนังฮันนี่ให้ได้คาหนังคาเขา ทำให้คุณชายเห็นถึงความร้ายกาจของมัน”
“ใช่ค่ะ และถ้าเราทำสำเร็จ คุณชายก็จะต้องเกลียดนังฮันนี่ ส่วนนังห่านก็จะต้องโดนไล่ออก” แอปเปิ้ลพูดอย่างสะใจแล้ว แต่พอดาหลาบอกว่าไม่ใช่แค่ห่าน แต่ยังมีนายบื้ออีกคนที่ต้องโดนไล่ออก แอปเปิ้ลก็หน้าเจื่อนเป็นห่วงบื้อขึ้นมา
บื้อกลับมาหามือถือไม่เจอ ถอยมาชนสุรเดชที่มายืนอยู่ข้างหลัง สุรเดชฉวยโอกาสกอดหมับ ยื่นหน้าเข้าไปจนบื้อต้องเบือนหลบ ถามบื้อว่าหาอะไรอยู่หรือ
“มือถือครับ ผมจำได้ว่าวางไว้ตรงนี้ แต่ไม่รู้หายไปไหน”
สุรเดชจะซื้อให้ใหม่เพราะคิดจะซื้อของให้อยู่แล้ว ก็พอดีเสียงจากประชาสัมพันธ์ประกาศว่า
“ประกาศ...ผู้ใดทำมือถือหาย กรุณามารับที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ชั้น 1 ขอบคุณค่ะ”
“มือถือผม...ผมไปก่อนนะครับ” บื้อรีบเดินออกไป สุรเดชมองตามไปอย่างสุดแสนเสียดาย
บื้อ ไปรับมือถือ ถามประชาสัมพันธ์ว่าใครเป็นคนเอามาให้หรือ ประชาสัมพันธ์บอกว่าลูกค้า บื้อพยักหน้ารับมือถือแล้วเดินกลับไป พอบื้อคล้อยหลัง แอปเปิ้ลที่ซุ่มดูอยู่ก็เดินออกมา หันไปพูดกับประชาสัมพันธ์คนนั้น...
“ขอบใจนะที่ช่วย แล้วฉันจะเอาเทสเตอร์เครื่องสำอางจากจีจี้มาให้”
ooooooo
เช้านี้ พรเพ็ญยืนตรงหน้าพนักงานทุกคนข้างๆมี คุณชายกับดาหลายืนคู่กันอยู่ แถวหน้าของพนักงานมีห่าน บื้อ เจ๊มะพร้าว แอปเปิ้ล และจีจี้ ทุกคนตั้งใจฟังพรเพ็ญที่ยกโทรโข่งขึ้นประกาศ
พรเพ็ญแจ้งว่าเช้านี้มี เรื่องสำคัญที่จะประกาศนั่นคือ “มีพนักงานของเราคนหนึ่ง ทำความผิดมหันต์ยากที่จะให้อภัย พนักงานคนนี้มีเจตนา ตั้งใจที่จะหลอกลวงคุณชาย” พนักงานจ้องเขม็ง พรเพ็ญมองกราดไปทั่วแล้วมาหยุดที่ห่านประกาศว่า “พนักงานคนนั้นก็คือ นางสาวหฤทัย มุ่งหมายมั่น”
ห่านสะดุ้งเฮือก “ฉัน...ฉันไปทำอะไรให้คุณชายหรือคะ”
“ยัง จะปากแข็งอีกเหรอคะคุณฮันนี่!” ดาหลาพูดแทรกขึ้น ห่านหน้าถอดสี ดาหลายังพูดต่ออย่างสะใจว่า “ฉันกับคุณชายรู้ความจริงหมดแล้วว่าแกกับคุณฮันนี่ คือคนเดียวกัน!!”
ไม่เพียงเท่านั้น คุณชายยังเดินมาพูดใส่หน้าห่านอย่างไม่พอใจมากว่า
“คุณ ทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง!! คุณโกหกผม! ทั้งๆ ที่เราสัญญาว่าจะไม่โกหกกัน” ห่านพยายามจะชี้แจง แต่ถูกคุณชายตัดบท “ไม่ต้องอธิบาย ทุกอย่างมันชัดเจนดีอยู่แล้วว่า ‘คุณตั้งใจ’ ผมเสียความรู้สึกกับคุณจริงๆ คุณทำให้ความทรงจำดีๆ ที่ผมมีต่อคุณมันหายไปหมดสิ้น ผมเกลียดคุณ...ได้ยินไหม ผม-เกลียด-คุณ!!!”
พอคุณชายพูดจบ ดาหลาก็เข้ามาควงแขนออกไปบอกว่าอย่าเสียใจกับคนที่ไม่เห็นค่าคุณชายเลย ส่วนคุณชายก็ขอโทษดาหลา ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาตนไม่เคยพูดดีกับเธอเลย ตนเพิ่งรู้วันนี้เองว่าเธอคือคนที่จริงใจกับตนที่สุด
ห่านหัวใจแทบสลาย นาทีนี้ เธอหันไปทางไหนก็ถูกมองอย่างรังเกียจ ถูกตำหนิด่าว่า แม้แต่เจ๊มะพร้าวกับแหม่ม กระทั่งบื้อก็แสดงความรังเกียจเธอ ซ้ำบื้อยังตอกย้ำให้เจ็บปวดอีกว่า
“ฉันเคยเตือนเธอแล้วห่าน แต่เธอไม่ฟัง ฉันทนเห็นหน้าเธอต่อไปไม่ได้อีกแล้ว...ลาก่อน...”
ห่าน สะดุ้งเหงื่อผุดเต็มหน้า ปฏิเสธอย่างตระหนก “ไม่...ไม่นะ...ทุกคนอย่าทิ้งฉันไป...อย่า...!!” แต่พอตื่นรู้สึกตัวเต็มที่ ห่านก็ถอนใจโล่งอก เมื่อมันเป็นแค่ความฝัน แต่ฝันนี้ก็ทำให้ห่านเริ่มกังวลใจขึ้นมา
อ่านละคร ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 7-8 วันที่ 3 ก.ย. 56
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ บทประพันธ์โดย ภาคินัย บทโทรทัศน์โดย ปณธีละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ กำกับการแสดงโดย พีรพล เธียรเจริญ
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ สร้างสรรค์โดย อรพรรณ วัชรพล
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ เป็นละครโทรทัศน์แนว คอมเมดี้
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ออกอากาศทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7
ที่มา ไทยรัฐ