อ่าน ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 13 วันที่ 23 ก.ย. 56
แม้จะทำตะบึงตะบอนใส่ แต่ฟังบื้อแล้วห่านก็ยิ้มออกมาอย่างรู้สึกดีมากๆ แล้วนึกขึ้นได้ถามบื้อว่ารองเท้าของตนที่บื้อเอาไปซ่อมอยู่ไหน บื้อทำหน้าตายบอกว่ารองเท้าของเธอตนจะไปรู้ได้ยังไง ทั้งๆที่บื้อเป็นคนโยนทิ้งถังขยะไปเอง ห่านเลยงงตัวเองว่า เอารองเท้าไปไว้ที่ไหนฝ่ายรื่นฤดี ยอมทำตามแผนของดาหลา แกล้งทำเป็นดีใจที่คุณชายได้พบรักแท้ บอกคุณชายว่าความสุขของลูกคือความสุขของแม่ แล้วบอกคุณชายว่า อยากรู้จักห่านให้มากกว่านี้ ให้คุณชายนัดห่านมาเจอกับแม่สักที คุณชายยิ้มสบายใจที่แม่เข้าใจและให้โอกาสห่าน
ว่าแล้วแอปเปิ้ลก็ไปเป่าหูพรเพ็ญว่า ถูกคุณชายขู่จะไล่ออกถ้าพวกตนทำให้ห่านไม่พอใจ แต่พรเพ็ญไม่เชื่อ ไล่ให้ไปทำงาน เอาเวลาไปตั้งใจทำงานดีกว่า แอปเปิ้ลหงุดหงิดที่แผนตนไม่ได้ผล ซ้ำยังถูกพวกพนักงานด้วยกันบ่นว่าจะพาพวกตนซวยไปด้วย
“เพื่อนแอ๊บ ฉันว่าที่พวกเขาพูดก็ถูกนะ ฉันไม่อยากมีเรื่องกับห่าน ฉันไม่อยากโดนไล่ออก” ปีโป้เริ่มถอย จีจี้เห็นด้วย แอปเปิ้ลโมโห ด่าสองคนว่าแค่นี้ก็ยอมแพ้แล้วหรือ จีจี้บอกว่าถ้าชนะแล้วต้องเดือดร้อนตนยอมแพ้ดีกว่า
“ในเมื่อพวกแกกลัวกันนักก็ไปเลย ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก ฉันจัดการเรื่องนี้เองคนเดียวก็ได้” แอปเปิ้ลฮึดสู้ลุยเดี่ยว
ooooooo
เมื่อรื่นฤดีอยากรู้จักห่านมากกว่านี้ คุณชายจึงไปหาห่านที่บ้าน เจอห่านกับบื้อกำลังแกล้งกันอยู่ที่ลานซักผ้า จนเปียกล้มลงหน้าเกือบชนกัน
คุณชายมาเห็นกลับขำสภาพเปียกปอนของทั้งสอง ห่านกับบื้อทำหน้าไม่ถูก เมื่อไปนั่งคุยกัน คุณชายบอกห่านเรื่องรื่นฤดีอยากให้เธอไปทานข้าวที่บ้าน ห่านใจคอไม่ดี คุณชายบอกว่าไม่เป็นไรพรุ่งนี้ตนจะอยู่กับเธอด้วย แล้วชวนไปหาซื้อเสื้อผ้ากัน แต่ยังไม่ทันถึงร้าน คุณชายก็ได้รับโทรศัพท์จากพรเพ็ญว่าที่ห้างมีปัญหา คุณชายจึงให้บื้อพาห่านไปแทน ส่วนตัวเองกลับไปจัดการปัญหาที่ห้าง
ร้านที่คุณชายนัดไว้คือร้านของสุรเดชนั่นเอง สุรเดชเพิ่งเปิดร้านได้ไม่นาน เขาแสดงความยินดีที่ได้รู้จักตัวจริงของห่านเพราะที่แล้วมาได้ยินแต่ชื่อ ห่านถามว่าได้ยินชื่อตนจากไหน
“คุณชายไงครับ คุณชายชื่นชมคุณห่านไม่ขาดปาก ดูก็รู้ว่าคุณชายรักคุณห่านม้าก...มาก มากจนพี่อิจฉาเลยล่ะ อ้อ...เลือกชุดไว้ให้แล้ว คุณห่านไปลองเลยดีกว่า”
ระหว่างห่านเข้าไปลองชุดในห้อง สุรเดชก็ชวนบื้อไปลองชุดที่ตนเตรียมไว้ให้บื้อด้วย
ครู่เดียว บื้อก็ออกมาในชุดสูทอย่างเท่ สุรเดชมองด้วยความปลาบปลื้มจนดูเว่อร์...ชมเปาะว่าหล่อมาก ชุดของตนดูดีขึ้นเพราะได้บื้อใส่แท้ๆ
พอดีห่านใส่ชุดออกมาให้ดู พอห่านเห็นบื้อในชุดสูทก็ถึงกับอึ้ง สุรเดชหันไปเห็นห่าน อุทานอย่างปลื้มสุดๆ
“เลิศมากค่ะคุณห่าน ชุดนี้เกิดมาเพื่อคุณจริงๆ ไหนลองหมุนตัวสิครับ...สวยมาก...” แล้วนึกได้หันไปมองบื้อที่ใส่สูทโทนสีเดียวกับห่าน บอกว่าเหมาะสมกันที่สุดเลย
ขณะนั้นเอง สุรเดชได้รับโทรศัพท์ คุยกับปลายสายแล้วบอกห่าน “ฉันว่าฉันถ่ายรูปเธอส่งไปให้คุณชายดูดีกว่า”
ห่านหันไปชวนบื้อมาถ่ายด้วยกัน บื้อเข้ามายืนห่างๆยื่นมือถือไปข้างหน้า ห่านเรียกให้เข้าใกล้อีกเพราะเห็นหน้าบื้อซีกเดียว บื้อเลยไปยืนข้างหลังแล้วใช้มือสองข้างยื่นมือถือมาข้างหน้า ห่านเลยเหมือนอยู่ในวงแขนบื้อ ทำเอาห่านยืนเกร็ง บื้อยื่นหน้าออกมา บอกห่านว่า “ถ่ายล่ะนะ” แล้วกดแชะเลย
ooooooo
คุณชายรีบกลับไปที่ห้าง เจอแอปเปิ้ลถือป้าย “เราต้องการความยุติธรรม” นั่งขวางประตูเข้าห้างทำให้คนไม่กล้าเข้าห้าง
“พรเพ็ญพยายามทำทุกอย่างแล้ว แต่ปิยะพรก็ไม่ยอมเลิกค่ะ ถ้าเราปล่อยไว้แบบนี้ห้างเราเสียชื่อแน่”
คุณชายยืนมองแอปเปิ้ลอึดใจแล้วสั่งพรเพ็ญให้ตาม รปภ.มา ส่วนตัวเองเดินไปถามแอปเปิ้ลว่าจะให้ตนทำอย่างไรเธอถึงจะยอมกลับไปทำงาน ระหว่างนั้นดาหลาเดินมาเห็นอยากรู้ว่าคุณชายคุยอะไรกับแอปเปิ้ลเลยหลบแอบฟัง
“คุณชายต้องไล่หฤทัยออก ตอนนี้พนักงานทุกคนทำตัวไม่ถูก เพราะสิ่งที่คุณชายขู่เอาไว้ ทางเดียวที่จะทำให้พนักงานสบายใจคือ คุณชายต้องไม่ให้หฤทัยทำงานที่นี่” แอปเปิ้ลยื่นคำขาด
คุณชายถามว่าพนักงานทุกคนคิดเหมือนเธอหรือ แอปเปิ้ลบอกว่าใช่ แต่พวกเขาไม่กล้า แต่ตนกล้าเพราะต้องการเห็นความยุติธรรม คุณชายไม่พูดอะไรหันไปสั่ง รปภ.ที่พรเพ็ญเรียกมาให้พาแอปเปิ้ลออกไป
“ฉันไม่ไป ฉันจะไม่กลับไปทำงาน จนกว่าคุณชายจะรับข้อเสนอของฉัน”
“คุณไม่ต้องกลับมาทำงานที่นี่อีกแล้ว ส่วนเรื่องค่าชดเชย ผมจะให้คุณพรเพ็ญจัดการให้โดยเร็วที่สุด”
โย่งกับเพื่อน หิ้วปีกแอปเปิ้ลออกไปริมถนนหน้าห้าง แอปเปิ้ลโวยวายว่าพวกโย่งไม่มีสิทธิ์ทำกับตนที่เรียกร้องความยุติธรรมแบบนี้ โย่งบอกให้แอปเปิ้ลสงบสติอารมณ์ก่อน อย่าทำให้เป็นเรื่องกว่านี้เลย ถามว่าเธอทำเพื่อตัวเองหรือเพื่อทุกคนกันแน่ แอปเปิ้ลด่าโย่งว่า
“เธอมันก็เป็นพวกเดียวกับนังห่าน...จริงสิ ตอนนี้นังห่านมันสบายแล้ว พวกเธอก็เลยสบายไปด้วยใช่ไหม โย่งจะบอกว่าไม่ใช่ แต่ถูกแอปเปิ้ลฝากอาฆาตเสียก่อนว่า
“ฝากไปบอกนังห่านด้วยว่าฉันโดนไล่ออกเป็นเพราะมัน และมันต้องชดใช้!” พูดแล้วเดินร้องไห้ออกไป
โย่งไม่สบายใจ จึงไปด้อมๆมองๆที่หน้าห้องน้ำหญิง พอเจอแหม่มออกมา จึงเล่าเรื่องแอปเปิ้ลให้ฟัง แหม่มไปเล่าให้เจ๊มะพร้าว เจ๊เชื่อว่าแอปเปิ้ลทำอะไรห่านไม่ได้ แหม่มติงว่าอย่าประมาทสภาพของหมาจนตรอก
“แกไม่ต้องคิดมาก เชื่อเจ๊สิว่ามันไม่กล้าทำ อะไร” เจ๊มั่นใจมาก
แหม่มกับโย่งมองหน้ากันอย่างหนักใจ เมื่อเดินออกมา โย่งถามแหม่มว่าเป็นห่วงห่านใช่ไหม เตือนว่าเธออยู่บ้านเดียวกับห่านระวังจะเจอลูกหลงไปด้วย ถ้าแอปเปิ้ลทำอะไรห่านไม่ได้อาจหันมาเล่นงานเธอแทนก็ได้ แหม่มรู้สึกดีกับความเป็นห่วงตนของโย่ง
ที่ริมถนนไม่ไกลจากห้างนัก แอปเปิ้ลเดินร้องไห้เสียงดังที่ถูกไล่ออกจากงาน ไม่นานก็มีเสียงแตรรถดังจากข้างหลังแล้วรถคันหนึ่งก็เข้ามาเทียบ คนขับเปิดกระจกชะโงกมาบอก
“คุยกันหน่อยไหม” ดาหลานั่นเอง!
แอปเปิ้ลยังร้องไห้สะอื้นฮักๆ มองดาหลาอย่างสงสัยว่าจะคุยอะไรกับตน...
ooooooo
ดาหลารับแอปเปิ้ลไปนั่งคุยกันในร้านกาแฟ เลือกนั่งโต๊ะที่อยู่หน้าร้านติดถนน แอปเปิ้ลก็เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดเหมือนคนเสียจริตจนคนในร้านหันมองเป็นตา เดียว ดาหลาอายสายตาเหล่านั้น พูดเบาๆแต่ดุว่า
“ฉันเรียกเธอมาคุย ไม่ได้ให้เธอมาร้องไห้ให้ฉันดู เงียบได้แล้ว”
“ขอโทษ ค่ะคุณดาหลา...” แอปเปิ้ลพูดไปสะอื้นไป แต่ยังพูดต่อ “ฉัน...ฉันหยุดไม่ได้ มันโกรธ มันเจ็บ...มันเสียใจ” แอปเปิ้ลทุบอกอั้กๆ แผดร้องเสียงไห้โฮๆ จนดาหลาสุดทน ทุบโต๊ะปังตวาด
“หยุด!!”
แอปเปิ้ลสะดุ้งหยุดร้องไห้ คนในร้านสะดุ้งหัน มองดาหลานั่งคอแข็งถาม “พร้อมจะฟังเรื่องที่ฉันจะพูดรึยัง!”
แอปเปิ้ลพยักหน้า กลั้นสะอื้นฮึกๆ จนตัวสะเทือน ถาม “คุณดาหลาจะให้ฉันทำอะไรนะคะ”
“ฉัน จะให้เธอตีสนิทกับนังห่าน แล้วหาให้ได้ว่ามันเคยทำชั่วอะไรเอาไว้บ้าง ฉันจะใช้สิ่งนั้นมาเล่นงานมัน ทำให้มันเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสที่สุด!” แอปเปิ้ลถามว่าแล้วถ้าไม่มีล่ะ? “คนทุกคนมันก็ต้องมีดีมีชั่วกันทั้งนั้นแหละ” พูดแล้วควักแบงก์พันออกมาปึกหนึ่งบอกว่า “นี่ แค่มัดจำ ถ้าทำงานดี ถูกใจฉัน ฉันจะเพิ่มให้อีกห้าเท่า”
แอปเปิ้ลตาโตแทบถลนออกมา คิดไปคิดมางานนี้จะได้เงินถึงห้าหมื่น แต่ยังโลภเสนอว่า
“ระหว่าง ที่ฉันทำงานให้คุณ คุณก็ต้องให้เงินเดือนฉันด้วย เดือนละหมื่น นอกเหนือจากเงินก้อนนี้ โอเคไหมคะ” ดาหลาด่าว่าเขี้ยวแต่ก็ยอม “งั้นงานนี้ฉันทำถวายหัวเลยค่ะ” แอปเปิ้ลหายเศร้าเป็นปลิดทิ้ง
ooooooo
ห่านกับบื้อลองเสื้อเสร็จก็พากันกลับ บื้อถือถุงมาสองสามใบ ห่านเดินคุยกับบื้ออย่างสบายใจว่า
“ตอน พี่สุบอกค่าเสื้อ ฉันแทบหงายเงิบ เสื้อสามชุดสามหมื่น เงินเดือนฉันตั้งเกือบครึ่งปีเลยนะเนี่ย” พูดแล้วเห็นบื้อเงียบห่านถาม “ทำไมไม่พูดอะไรบ้างล่ะ” บื้อย้อนถามว่าจะให้พูดอะไร ก็ดูเธอมีความสุขดี “ก็ต้องมีความสุขสิ ฉันรู้สึกเหมือนเป็นเจ้าหญิง มีเสื้อผ้าสวยๆ ใส่ มีคนซื้อของให้ ไม่ต้องกังวลว่าใช้เงินซื้ออันนี้ไปแล้ว ฉันจะยังมีเงินเหลือใช้อีกรึเปล่า”
อ่านละคร ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 13 วันที่ 23 ก.ย. 56
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ บทประพันธ์โดย ภาคินัย บทโทรทัศน์โดย ปณธีละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ กำกับการแสดงโดย พีรพล เธียรเจริญ
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ สร้างสรรค์โดย อรพรรณ วัชรพล
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ เป็นละครโทรทัศน์แนว คอมเมดี้
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ออกอากาศทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7
ที่มา ไทยรัฐ