อ่าน ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 12 วันที่ 22 ก.ย. 56
ระหว่างที่ห่านกำลังย่างกุ้งอยู่นั้น ลุงเพิ่มมาคุยด้วยอย่างสนิทสนม บอกห่านว่าตั้งแต่รู้จักกับบื้อมาก็เพิ่งเห็นวันนี้แหละที่แววตาบื้อมีความสุขมาก แล้วลุงเพิ่มก็เล่าเรื่องบื้อให้ฟังว่า“ชีวิตไอ้หนุ่มนี่มันน่าสงสาร พ่อแม่รถคว่ำตายมันรอดทั้งๆที่นั่งรถคันเดียวกัน...มันดวงแข็งไหมล่ะ...ตอนเด็กลุงเจอตอนมันจะโดดหน้าผา” ห่านตกใจถามว่าบื้อจะฆ่าตัวตายหรือ “ม่ายช่าย...มันบอกมันจะเหาะไปหาพ่อแม่มันบนสวรรค์ ดีที่ลุงคว้าตัวมันไว้ทัน ไม่งั้นมันคงได้ไปหาพ่อแม่มันจริงๆแล้วล่ะ”
ลุงเพิ่มเล่าจบ เสียงบื้อก็ทักเข้ามาอย่างร่าเริง “โห...ทำอะไรน่ะ หอมจัง”
หลังจากกินอาหารมื้อพิเศษสุดที่บ้านลุงเพิ่มแล้ว บื้อเอารองเท้าที่ซ่อมเสร็จแล้วให้ห่าน พูดอย่างมีความสุขว่า
“เห็นเธอรักมันมาก แต่มันอาจจะไม่ค่อยเหมือนของเดิมสักเท่าไหร่นะ”
ห่านซึ้งใจ โผเข้ากอดบื้อถามว่า “ทำไมนายถึงเป็นคนดีแบบนี้...ฉันขอโทษนะ ที่แต่ก่อนชอบดุด่านาย จริงๆ แล้วฉันไม่ใช่คนใจร้ายนะ แต่นายมัน...ชอบกวนฉันก่อน”
พูดแล้วเห็นบื้องงๆ ก็ตัดบท “ไม่เป็นไรนะ เอาใหม่ จากนี้ไป ฉันจะพยายามดุด่านายให้น้อยลง โอเคไหม?”
ขณะห่านเอารองเท้ามาใส่ เห็นรองเท้าผ้าใบของบื้อทั้งเก่าทั้งเหม็น บอกบื้อว่าจะซื้อให้ใหม่
“ไม่...ฉันชอบของอะไรเดิมๆ ถึงจะเน่า ฉันก็รักของฉัน”
ooooooo
ห่านกับบื้อพากันเดินกลับมาที่ร้านอาหารทะเลตุ้มเต๊ะ ห่านผงะเมื่อเห็นคุณชายนั่งรออยู่ คุณชายกับน้องนุชลุกยืนบื้อสะอึกออกไปขวางประกาศ
“อย่าแตะต้องห่าน ถ้าจะเอาเรื่องห่าน ผมไม่ยอมแน่!”
คุณชายบอกว่าตนไม่ได้จะมาเอาเรื่องแต่อยากมาคุยกับห่าน บื้อไล่ให้กลับไปเสีย คุณชายไม่ยอมกลับ เลยถูกบื้อต่อยเปรี้ยงจนเซถลา ทุกคนตกใจ แต่คุณชายยังใจเย็นขอร้องห่านให้เวลาตนสักนิด...
เมื่อห่านยอมคุยด้วย คุณชายกับห่านเดินออกไปด้วยกัน ห่านถามคุณชายว่ายังมีอะไรจะคุยกับตนหรือ แค่นี้ตนก็อับอายมากแล้ว คุณชายหยุดเดินจับมือห่านพูดขัดขึ้นทันที...
“ผมรักคุณ...คุณห่าน”
ห่านมองหน้าคุณชายอึ้ง ตัวชาวาบจนก้าวขาไม่ออก พอตั้งสติได้ห่านก็พูดอย่างไม่เชื่อว่า “ไม่ตลกนะคะคุณชาย”
“ผมไม่ได้ตลก ผมพูดจริง หลังจากเกิดเรื่อง ผมยอมรับว่า ผมสับสน ผมไม่พอใจ แต่ในที่สุดผมก็รู้ว่าผมรักคุณ”
“คุณชายรักคุณฮันนี่ต่างหาก เพราะว่าคุณเป็นใคร...” คุณชายขัดขึ้นทันทีว่า
“ผมรักที่คุณเป็นคุณ รักทุกอย่างที่เป็นคุณ”
ห่านพูดถึงฐานะที่แตกต่างกันของตนกับคุณชายแต่คุณชายบอกว่าเรื่องนั้นไร้สาระสำหรับตน กระชับมือห่านบอกว่า “ผมอยากให้เรากลับมาเหมือนเดิม จะได้ไหมครับ”
“คุณชายไม่สนใจ แต่คนรอบข้างตัวคุณชายล่ะคะ”
“ผมจะคุยกับคุณแม่เอง ขอแค่คุณห่านเชื่อใจผมรับปากว่าจะให้โอกาสผม...นะครับ”
ห่านกอดตอบด้วยความรัก เป็นภาพที่สวยงามและอบอุ่น แต่บาดตาบาดใจบื้อที่ยืนมองอยู่ด้วยใบหน้าเศร้าหมอง น้องนุชเองก็รู้สึกใจแป้วเช่นกัน บื้อหันหลังเดินออกไป น้องนุชหันมองบื้ออย่างสงสัย
คุณชายกับห่านจูงมือกันกลับมา น้องนุชถามทั้งที่ใจโหวงๆว่า “ท่าทางแบบนี้แสดงว่าเข้าใจกันแล้ว”คุณชายยิ้ม รับแล้วถามว่าบื้ออยู่ไหน น้องนุชไม่รู้ ห่านจึงอาสาไปชวนบื้อกลับกรุงเทพฯด้วยกัน บื้อยังไม่อยากกลับ แต่ฝากขอโทษคุณชายที่ถูกตนต่อยหน้า ห่านจึงนัดเจอกันที่กรุงเทพฯแล้วเดินจากไป บื้อมองตาม เศร้าจนบอกไม่ถูก...
คุณชายไปส่งห่านที่บ้านเช่า บอกว่าพรุ่งนี้จะมารับ ห่านขอให้ไปเจอกันที่ห้างเลยดีกว่า ไม่อยากให้เขาเสียชื่อเพราะถ้าที่ห้างรู้เรื่องนี้ คุณชายต้องโดนติฉินนินทาแน่ ทั้งยังขอร้องอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับใครเพราะถ้าคุณชายโดนติฉินนินทาตนคงทนไม่ได้
“คนดีของผม...นี่คุณห่วงผมมากขนาดนี้เลยหรือครับ” คุณชายซึ้งใจประคองมือห่านขึ้นหอมเบาๆก่อนจากกัน
แหม่มกับโย่งได้ยินเสียงรถจึงออกมาดู เห็นคุณชายหอมมือห่านพอดี ต่างมองเหวอ พอห่านเข้าบ้านโย่งถามว่าแล้วบื้อล่ะทำไมไม่กลับมาด้วย ห่านบอกว่าบื้อจะกลับพรุ่งนี้ พอห่านกับแหม่มเดินเข้าบ้าน โย่งพึมพำอย่างเป็นห่วง...
“ป่านนี้ไอ้บื้อจะเป็นยังไงนะ...”
ooooooo
เมื่อคุณชายกลับถึงบ้าน รื่นฤดีดีใจมาก เชื่อว่าคุณชายตัดใจจากห่านได้แล้ว รุ่งขึ้นรีบโทร.บอกดาหลา พอดารัณรู้ก็พูดกับดาหลาอย่างหมายมาดว่า คราวนี้ก็ถึงเวลาของลูกแม่เสียที
ดาหลาขอให้ดารัณช่วยเลือกชุดที่จะใส่ไปทำงานวันนี้ ให้เลือกชุดที่สวยที่สุดเซ็กซี่ที่สุด
ส่วนห่านแต่งตัวไปทำงาน แหม่มเตือนว่าเธอยังไม่ได้ใส่แว่น ห่านบอกว่า “เลิกใส่แล้ว อยากทำตัวสวย เพื่อคุณชาย” และให้แหม่มไปก่อนเดี๋ยวตนค่อยตามไป แหม่มถามงงๆว่า “แกจะไปไหน?”
เมื่อแหม่มไปทำงานแล้ว ห่านไปที่บ้านเด็กกำพร้าทอตะวัน หยุดยืนหน้าบ้าน สูดลมหายใจเรียกกำลังใจให้ตัวเองเต็มที่ก่อนเดินเข้าไป
“ครูคะ” ห่านเรียกครูสมพรที่กำลังกวาดใบไม้อยู่ เดินเข้าหาน้ำตาไหลพรากด้วยความรู้สึกที่ผิดมาก “ห่านขอโทษนะคะ ห่านขอโทษ” ห่านก้มกราบแทบเท้าครู
ครูสมพรประคองห่านลุกขึ้น ห่านพูดทั้งน้ำตาว่า “ห่านขอโทษที่วันนั้นห่านพูดไม่ดีกับครู ห่านเกือบทำให้ครูเดือดร้อน เพราะความเห็นแก่ตัวของห่าน ครูโกรธห่านไหมคะ”
“ครูไม่เคยโกรธห่าน” ครูสมพรเช็ดน้ำตาให้ห่าน พูดอย่างเมตตา “ครูเข้าใจเหตุผลที่ห่านทำ แต่ครูยังอยากให้ลูกศิษย์ของครูคนนี้กล้ายอมรับความจริง”
“ห่านทำแล้วค่ะครู ห่านสารภาพกับคุณชายไปแล้วว่าห่านเป็นใคร และคุณชายก็ยอมรับห่านค่ะ”
“ดีแล้วลูก...ดีแล้ว...ครูดีใจด้วยนะ หนทางต่อจากนี้ ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ตาม ครูขอให้ห่านอดทนให้ได้ และที่สำคัญเราต้องคิดดี ทำดีนะ เพราะความดีจะปกป้องเรา”
“ค่ะ” ห่านรับคำ น้ำตาแห่งความตื้นตันไหลอาบหน้า ครูสมพรลูบหัวห่านด้วยความดีใจเปี่ยมด้วยความเมตตา
ooooooo
บื้อกลับมาแล้ว โจ๊กทักด้วยความดีใจมากว่าเฮียยังไม่ตาย!
“อกหักไม่ทำให้คนตายหรอกนะเว้ย” บื้อพูดอย่างเข้มแข็ง โจ๊กประกาศต้อนรับเข้าสู่สมาคมคนอกหักแห่งประเทศไทย บื้อถามว่ามีสมาคมนี้ด้วยหรือ โจ๊กยืนยันว่ามีและตนนี่แหละที่เป็นหัวหน้าสมาคมเอง
โจ๊กเล่าถึงที่มาของสมาคมอกหักของตนว่า นับแต่ตนสารภาพรักกับคุณหนูจ๋าเป็นต้นมา ก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย เธอคงเกลียดตนไปแล้ว บื้อตบบ่าโจ๊กพูดให้กำลังใจว่า
“ถือเสียว่าแกกับเขาไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กันก็แล้วกัน ถ้ามันไม่ใช่ ก็คือไม่ใช่ ฝืนไปก็เปล่าประโยชน์”
ปากบอกโจ๊กแต่ใจบื้อคิดถึงเรื่องของตัวเองกับห่าน...
สายๆวันนี้ขณะโจ๊กถือหนังสือจะไปเรียน คุณหนูจ๋าขับรถผ่านมาพอดีจึงจอดรถเรียกโจ๊กขึ้นรถไปด้วยกันบอกว่าตนจะไปส่งที่ปากซอย โจ๊กตกใจ ลังเล คุณหนูจ๋าเร่งให้รีบขึ้นมาเดี๋ยวตนไปเรียนสาย
ระหว่างนั่งรถไปด้วยกัน คุณหนูจ๋าเอ่ยถึงเรื่องที่โจ๊กเคยบอกรักตนว่า
“วันนั้นฉันยังไม่ได้ขอบใจโจ๊กเลยที่โจ๊กมีความรู้สึกดีๆให้ฉัน ฉันเสียอีกที่ทำตัวแย่คอยหลบหน้าโจ๊ก”
“ผมเข้าใจคุณหนูจ๋าครับ คุณหนูจ๋าชอบเฮียบื้อใช่ไหม...” คุณหนูจ๋ามองหน้าโจ๊กอึ้งแล้วจึงพยักหน้า โจ๊กพูดจากใจจริงว่า “ตอนนี้เฮียกำลังอกหัก เฮียต้องการกำลังใจ”
คุณหนูจ๋ามองหน้าโจ๊กด้วยความประทับใจ ที่โจ๊กมีความปรารถนาดีทั้งต่อตัวเธอและบื้อ...
ooooooo
ในห้องอาหารพนักงานที่วันนี้ไม่มีคนอื่นเลยนอกจากกลุ่มเจ๊มะพร้าว ห่านและแหม่ม เจ๊แสดงความยินดีกับห่านบอกว่าจะมีสักกี่คนในโลกนี้ที่จะโชคดีเหมือนเธอ
“นั่นเป็นเพราะเจ๊กับแหม่ม ถ้าเจ๊กับแหม่มไม่ให้กำลังใจฉัน ไม่อยู่เคียงข้างกัน ฝันของฉันคงแตกสลายไปนานแล้ว”
ขณะนั้นเอง พรเพ็ญเดินเข้ามาเห็นชายเสื้อห่านออกมานอกขอบกระโปรงก็ตำหนิทันที
“ถึงจะเป็นแฟนคุณชาย ถ้าทำผิดระเบียบ ฉันก็ไม่ไว้นะยะ”
ห่านรีบเก็บชายเสื้อเข้าในกระโปรง ขอโทษพรเพ็ญ บอกว่าตนไม่ได้ตั้งใจ พูดอย่างถ่อมตนเจียมตัวว่า
“แล้วอีกอย่าง ฉันยังเป็นนางสาวหฤทัย พนักงานขายรองเท้าสตรี ลูกน้องคุณผู้จัดการคนเดิม ถ้าฉันทำผิด คุณผู้จัดการลงโทษฉันได้เลยค่ะ”
ขณะนั้นเอง แอปเปิ้ล ปีโป้ และจีจี้เดินเข้ามาเห็นพรเพ็ญอยู่กับพวกห่านก็หลบมุมแอบฟัง ได้ยินพรเพ็ญพูดว่าห่านเป็นแฟนคุณชายก็มองกันตาลุก ปีโป้บอกทั้งสองว่า นี่แสดงว่าคุณชายรู้ความจริงแล้วว่าฮันนี่เป็นใครแต่ไม่โกรธ จีจี้พูดหน้าแทบไม่เป็นคนว่า ถ้าห่านแต่งงานกับคุณชายพวกเรามิโดนห่านไล่ออกหรือ!
“มันจะไม่มีวันนั้น!” แอปเปิ้ลมองจิกห่าน ปีโป้กับจีจี้จ้องหน้าแอปเปิ้ลอย่างอยากรู้ว่าจะทำอย่างไร
พอดีดาหลาเดินอารมณ์ดีเข้ามา ทั้งสามคิดว่าเธอคงเสียใจจนเพี้ยนไปแล้ว แอปเปิ้ลแถเข้าไปปลอบ...
“โธ่คุณดาหลา คุณคงจะเสียใจมากสิคะที่รู้ว่าคุณชายกับนังห่านรักกัน”
“เธอพูดว่าอะไรนะ!!” ดาหลาหน้าเป็นยักษ์ทันที จ้ำอ้าวไปหาห่านที่กำลังคุยอยู่กับพรเพ็ญปราดเข้าไปตวาดเรียก “นังห่าน!!!” แอปเปิ้ล ปีโป้ และจีจี้ สาระแนตามไปอย่างอยากรู้อยากเห็น ไปยืนออกันอยู่หลังดาหลา
ดาหลาเงื้อมือจะตบห่าน ถูกพรเพ็ญจับมือไว้ ดาหลาหันขวับตวาดพรเพ็ญว่า นี่เป็นเรื่องระหว่างตนกับห่านคุณไม่เกี่ยว ถูกพรเพ็ญสวนทันควันว่าเกี่ยว เพราะเธอกับห่านเป็นพนักงานของห้างเท่ากับเป็นผู้ใต้บังคับ บัญชาของตน
“ฉันไม่ได้เป็นลูกน้องของแก!!” ดาหลาตวาดแว้ดอย่างวางอำนาจ
“เป็นสิ!! คุณฝึกงานในตำแหน่งประชาสัมพันธ์ของห้าง ขึ้นตรงต่อฉัน ถ้าคุณก่อเหตุวิวาท ฉันจะรายงานคุณชาย”
ดาหลาด่าพรเพ็ญว่า อีแก่ขี้ฟ้อง! ถูกพรเพ็ญตบจนหน้าหัน ทุกคนตะลึง ดาหลาตะคอก “แกตบฉัน!!”
พรเพ็ญบอกว่าตนไม่ได้ตบ แต่เป็นโรคชักกระตุก เวลาโมโหมันจะเป็นขึ้นมาเองและตนก็ควบคุมไม่ได้ด้วย ดาหลาบอกว่าจะฟ้องคุณหญิงว่าถูกพรเพ็ญทำร้ายร่างกาย งานนี้มีหวังโดนไล่ออกแน่
“มีใครเห็นฉันทำร้ายคุณดาหลาเหรอ?” พรเพ็ญถามทุกคนที่อยู่ตรงนั้น พวกเจ๊พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่เห็น พรเพ็ญหันไปถามกลุ่มแอปเปิ้ล พวกนั้นตอบอ้อมแอ้มว่าไม่เห็น ดาหลาด่าว่าพวกนี้รวมหัวกันแกล้งตน จ้องหน้าทุกคนพูดอาฆาตว่า ฝากไว้ก่อนเถอะ! แล้วเดินกระแทกเท้าออกไป
ooooooo
พรเพ็ญเข้าไปรายงานคุณชาย บอกว่าจำเป็นต้องมาเรียนเพราะเกรงดาหลาจะทำร้ายหฤทัย คุณชายขอบคุณที่มาบอก เดี๋ยวตนจะจัดการเรื่องดาหลาเอง
ไม่นาน ดาหลาก็ได้รับโทรศัพท์จากคุณชายเรียกให้ไปพบ เธอดี๊ด๊าหน้าใสเสียงหวานเข้าไปถามว่ามีอะไรจะคุยกับตนหรือ พอคุณชายบอกว่า “ผมกับคุณห่านเรารักกัน” เท่านั้น หน้าดาหลาก็เปลี่ยนเป็นไม่พอใจทันที ถามเสียงขุ่นว่า
“ทั้งๆที่มันหลอกคุณชายเนี่ยนะคะ คุณชายก็ยังโง่ไปหลงกลมันอีก” พอเห็นคุณชายผงะ ก็รีบแก้ตัวว่า “ดาหลาไม่ได้หมายความตามที่พูดนะคะ”
คุณชายบอกว่าเธอจะหมายความว่าอย่างไรตนไม่สนใจ แต่อยากให้รู้ไว้ว่าห่านไม่ได้ตั้งใจจะหลอก และไม่ได้มุ่งร้ายต่อตน ย้ำกับเธอชัดๆว่า
“ผมรู้ตัวผมดี ผมรักคุณห่าน ผมขอโทษที่ผมไม่สามารถรักคุณได้ แต่ผมยินดีที่จะเป็นเพื่อนกับคุณนะครับ”
แม้จะแค้นจนแทบกรี๊ดออกมา แต่ดาหลาก็สะกดกลั้นไว้ทำเป็นยิ้มแย้มยินดีกับคุณชาย แต่ย้ำว่าคุณชายอย่าลืมคำพูดที่บอกว่าจะเป็นเพื่อนกับตน แต่พอออกมาพ้นสายตาคุณชาย เธอก็จิกตาแค้นพึมพำ
“มีฉันต้องไม่มีแกนังห่าน ฉันจะทำให้แกเลิกกับคุณชายให้ได้!”
บ่ายวันนี้เอง ดาหลากับดารัณก็แจ้นไปฟ้องรื่นฤดี ว่าคุณชายกำลังหลงห่านหัวปักหัวปํา
“แล้วแม่ควรจะทำยังไงดีลูก” รื่นฤดีถามดาหลาอย่างเหนื่อยล้า
“ดาหลาอยากให้คุณแม่สนับสนุนคุณชายในเรื่องนี้ค่ะ ถ้าคุณแม่ต่อต้าน คุณแม่จะเสียคุณชายไปแน่นอนทำตามที่ดาหลาพูด แล้วส่วนที่เหลือดาหลาจะจัดการเอง” ดาหลายิ้มเยือกเย็น แต่รื่นฤดีก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าเธอจะทำอย่างไร?
เมื่อเดินออกมา ดารัณถามดาหลาว่ามั่นใจหรือว่าแผนนี้จะได้ผล?
“ค่ะ...ดาหลาจะทำให้นังห่านมันรู้ตัวว่ามันไม่เหมาะสมกับคุณชาย มันก็เป็นแค่รองเท้าแตะเน่าๆ ไม่มีทางมาเทียบเสมอรองเท้าแก้วอย่างดาหลาได้หรอกค่ะ” ดาหลาหน้าตาร้ายกาจมาก
ooooooo
ต่อหน้าพรเพ็ญ พวกแอปเปิ้ลทำเป็นเงียบ แต่พอลับหลังก็สุมหัวกับพวกพนักงานพากันนินทาห่านว่าเอาตัวเข้าแลกกับคุณชาย
บังเอิญคุณชายมาได้ยิน ตรงไปปรามพวกปากหอย ปากปูว่า ห่านไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเขาพูดบอกพวกนั้นว่า
“ผมกับคุณห่าน เรารักกันด้วยความจริงใจอย่าให้ผมได้ยินพวกคุณพูดถึงคุณห่านในแง่นี้อีก ไม่อย่างนั้นผมจะไล่ออกให้หมด”
พวกพนักงานพากันหัวหด แต่ห่านติงคุณชายว่าใครจะพูดอย่างไรก็ช่าง คุณชายอย่าไปยุ่งเลย ถ้าเราไม่ได้เป็นแบบที่พวกเขาพูดก็ไม่ต้องไปเดือดร้อน คุณชายพูดอย่างชื่นชมว่า “คุณเป็นคนดีจริงๆ นะครับคุณห่าน”
“ห่านไม่ใช่คนดีนักหรอกค่ะ เพียงแต่ห่านเข้าใจอะไรๆ มากขึ้นกว่าแต่ก่อน อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ ห่านไม่อยากให้พวกเขาว่าคุณชายว่าเป็นพวกเลือกที่รักมักที่ชัง”
คุณชายนึก ได้บอกว่าเลิกงานจะไปส่งห่านที่บ้าน ห่านบอกว่าตนมีนัดกับเพื่อนแล้ว คุณชายจึงนัดเป็นพรุ่งนี้ก็ได้
ที่แท้ห่านนัดแหม่มจะไปหาซื้อรองเท้าให้บื้อ ไปเจอร้านขายรองเท้าผ้าใบเพนต์ลายให้ฟรี ห่านถามว่าลายอะไรก็ได้หรือ แล้วหันไปยิ้มกับแหม่มทำนองตกลงซื้อที่นี่แหละ
ห่านหิ้วถุงรองเท้ากลับถึงบ้าน ตรงไปที่บ้านบื้อ เจอบื้อกำลังนั่งกินขนมที่คุณหนูจ๋าซื้อมาฝากกันอย่างสนิทสนม ก็หิ้วถุงรองเท้ากลับเจอโจ๊กเลยยื่นให้ พอกลับถึงบ้านตัวเองก็บ่นกับแหม่ม
“ผู้ชายเจ้าชู้” แหม่มถามว่าคุณชายหรือ “นายบื้อต่างหาก...วันนี้ฉันเจอบื้อกับคุณหนูจ๋าหัวเราะคิกคัก มี ความสุขกันเหลือเกิน” แหม่มติงว่ายังไม่เห็นว่าเจ้าชู้ตรงไหน “ไม่ใช่แค่คุณหนูจ๋าที่นายบื้อทำแบบนี้ ยังมีคุณน้องนุชอีกคนแย่มาก!!”
ooooooo
โจ๊กหิ้วถุงรองเท้าไปให้บื้อบอกว่าของเฮีย เล่าว่าห่านเดินเข้ามาแป๊ปเดียวก็ออกไปยื่นถุงนี้ให้ ตนดูแล้วมั่นใจว่าห่านตั้งใจเอามาให้เฮียมากกว่า
บื้อนึกถึงที่ห่านบ่นว่ารองเท้าของตนเก่าจนเน่าแล้ว บอกว่าจะซื้อให้แต่บื้อบอกว่าไม่เอาไม่อยากได้ พอดูรองเท้าก็ยิ้มออกมาอย่างมั่นใจว่าห่านตั้งใจซื้อให้ตน เพราะรองเท้าสองข้าง ข้างหนึ่งเพนต์รูปผู้ชายหัวฟูอีกข้างเพนต์เป็นรูปตัวห่าน
บื้อดีใจมากรีบใส่เอาไปอวดห่านที่ริมรั้ว ห่านยังงอนทำเป็นไม่สนใจ บื้อเลยยกเท้าพาดรั้วให้ดู บอกห่านว่า
“ขอบใจ ฉันชอบมาก จะใส่ทุกวันเลย”
แม้จะทำตะบึงตะบอนใส่ แต่ฟังบื้อแล้วห่านก็ยิ้มออกมาอย่างรู้สึกดีมากๆ แล้วนึกขึ้นได้ถามบื้อว่ารองเท้าของตนที่บื้อเอาไปซ่อมอยู่ไหน บื้อทำหน้าตายบอกว่ารองเท้าของเธอตนจะไปรู้ได้ยังไง ทั้งๆที่บื้อเป็นคนโยนทิ้งถังขยะไปเอง ห่านเลยงงตัวเองว่า เอารองเท้าไปไว้ที่ไหน
อ่านละคร ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 12 วันที่ 22 ก.ย. 56
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ บทประพันธ์โดย ภาคินัย บทโทรทัศน์โดย ปณธีละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ กำกับการแสดงโดย พีรพล เธียรเจริญ
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ สร้างสรรค์โดย อรพรรณ วัชรพล
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ เป็นละครโทรทัศน์แนว คอมเมดี้
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ออกอากาศทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7
ที่มา ไทยรัฐ